Joke de Meijer is een schrijfster met veel talent
Steeds meer fans weten haar te vinden. Vanwege het mooie weer staat hieronder haar mooie verhaal Wolvenjacht.
Geniet er volop van
Niets blijft voor eeuwig bestaan, alles is in continue evolutie, een stroom zonder bron of monding, een eindeloos parcours dat alles af en toe met een schokbeweging eens grondig door elkaar schudt en nadien een andere bestemming geeft. Dit is het principe van “panta rhei”, een oude Griekse, filosofische wijsheid. Enige erosie van het bestaande, vertrouwde is nodig om te kunnen heropbouwen.
Zo is dit ook gebeurd met het eeuwenoude kasteel van het geslacht Limoges. Nu zijn we tien jaar later en alles is veranderd. Het merendeel van de familie heeft zich teruggetrokken in de Franse contreien na een weinig glamourvolle faillissement van hun gerenommeerde wijnimperium. Het riante domein met de vergane wijngaarden is voor een habbekrats verkocht aan enkele ambitieuze eigenaars, die er een hotel met restaurant hebben opgericht. Op deze prille lentedag in maart met temperaturen die reeds alle records overtreffen, heeft er een huwelijksfeest plaats. Er zijn honderd genodigden aanwezig en er heerst een hectische, maar tegelijk gezellige drukte binnen en buiten. De bescheiden avondzon koestert het bonte gezelschap dat zich reeds te midden van de rijk begroeide flora en fauna begeeft. De meeste aanwezigen dragen nog een soort tussenseizoen-kledij- het vormt noch mossel- noch visweer- de temperaturen flirten rond vijftien graden maar er is nog een kille wind op de dool. Het sfeervol verlichte pand word nog steeds omgeven door de uitgestrekte weilanden met enkele bijna uitgestorven wijnranken uit het glorieuze tijdperk als overgebleven fossielen. Er weerklinkt luchtige, instrumentale muziek doorheen de woning en de tuin. Iedereen lijkt in opperbeste stemming door het feestgebeuren. Maar of dit in werkelijkheid zo is, dat valt nog te bezien. Door het frivole avondgebeuren met getater, gelach en dansen en het overaanbod aan alcoholische dranken, verkeert iedereen in een verdoofde roes.
De jeugdige uitbaters Oliver en Audrey Smets, en Marcel en Claire Gellens lijken tevreden te zijn over het lucratieve gebeuren dat plaats vindt op hun domein. Het zijn gedreven, nog naïeve koppels die zich samen in een gewaagd commercieel avontuur gestort hebben. Men moet soms een sprong in het onbekende wagen, en dat geldt zeker voor zelfstandige ondernemers. Beide koppels zijn reeds lange tijd vrienden en besloten na de infame ondergang van het Limoges-rijk te wagen aan een nieuwe start met dit horecabedrijf. Ze hebben een jaar geleden op deze aantrekkelijke locatie een luxueus horecabedrijf opgericht, terwijl ze hierbij het statuut van beschermd erfgoed ervan eerbiedigen. Toch heersen er onderling spanningen.
De insluimerende donkerte doet langzaam haar intrede onder de uitbundige, instrumentale begeleiding voor de befaamde openingsdans van het in de echt verbonden paar. Het betreft het grijsgedraaide lied “Whiter Shade of Pale” van Procul Harum en het schijnbaar gelukkige koppel Jeffrey Martens en Hanne Coppens neemt elkaar vast in een amoureus, omarmende houding. Jeffrey is een zelfstandige ondernemer en Hanne geeft les in een middelbare school te Gent. Hij is een rijzige dertiger met bruin, modieus kort kapsel met ringbaardje. Jeffrey heeft de gladde look van een uitgekiende verkoper met sprekende ogen en draagt een op maat gemaakt zwart pak. Zijn kersverse bruid en leeftijdsgenoot Hanne is iets kleiner van gestalte, draagt een lange witte jurk met korte mouwen en niet te diep uitgesneden hals. Met een bruine dot en enkele loshangende krullen komt haar vreugdevolle blik goed tot uiting. Ze heeft hoge jukbeenderen en oogt heel slank. Het is duidelijk een koppel dat qua fysiek en innerlijk op elkaar afgestemd is. De stroperige klanken van het gedateerde nummer wiegen hen beiden in een trance. Ze wenden hun blik niet af naar de fotograferende en juichende omstaanders, waaronder verwanten en vrienden. Hun ogen zijn gefocust op één ding en dat is op een langverwachte, passionele zoen, waar het enthousiaste publiek opgewonden naar uitkijkt. De sensuele draaibewegingen geven het clichépatroon weer dat men zo vaak aantreft op verschillende bruiloftsfeesten: een duo dat liefdevol met elkaar omgaat en ook wettelijk een cohesie willen vormen, al dan niet enkel voor de burgerrechtelijke en fiscale voordelen. Maar door de eeuwen heen blijft dit een romantische gebeurtenis die elke laag van de bevolking weet te bekoren. Men wil intensief genieten van dit moment van ultieme verbondenheid, ook al zijn er soms andere belangen mee gemoeid, gaat het slechts om een formaliteit en leidt deze juridisch gevormde eenheid achteraf tot grote en pijnlijke drama’s indien er een scheiding volgt. Is dit nogal kleffe instituut niet in stand gehouden om huwelijksbureaus, handelaars, advocaten en rechtbanken werk te geven? Want wat doet tenslotte die felbegeerde ring ertoe, als men iemand graag ziet. Een huwelijksboekje wordt vaak ook door cynici beschreven als een gevangenisreglement. Wat er ook van zij, nog veel mensen zetten deze stap op een al dan niet woelig varend en nadien zinkend huwelijksbootje.
Het flitsen van camera’s, het gejuich van bewonderaars en de zeemzoete toonaarden maken van het geheel een aantrekkelijk schouwspel. Zeker wanneer de duisternis meer en meer ruimte inneemt op deze maartse tweede helft van een zaterdags etmaal. De obligate mondzoen van de jong gehuwden wordt op een staande ovatie onthaald. Is nu het sentimentele hoogtepunt bereikt van deze juridisch verankerde symbiose van twee natuurlijke personen?
Tussen de verweesde wijnranken voeren Oliver en Marcel echter een heftige woordenstrijd. Ze zijn een eindje verwijderd van het feestelijke gebeuren en hebben ook gretig aan de diverse cocktails gezeten. Ze zijn beiden leeftijdsgenoten van het huwelijkspaar en hebben een eigen stijl. Hun ondertoon klinkt echter heel verbitterd.
Oliver gaat als een razende te keer. Hij heeft een kort geschoren haarsnit, is licht corpulent met bolle wangen en torst een buikje, dat niet sierlijk gecamoufleerd wordt door een grijs, geruit, iets te nauw kostuum: “Jij wou toch hier beginnen? Je bent mijn oudste schoolvriend. Waarom heb je mij in dit financieel risico betrokken als investeerder? En nu lijkt het allemaal eerder te gaan om jullie relatieproblemen. Er klopt niets in de boekhouding? Kon je je liefdesperikelen met Audrey niet op een andere manier oplossen dan hier op deze vervloekte plek een zaak uit de grond te stampen?”
Marcel is eerder een slanke aspergeboon, graatmager en heeft ingevallen kaken, een leptosoom of asthenisch personage volgens de typologie van Kretschmer. De zwarte, vettige haardos hangt sluik en hij verschanst zijn uitpuilende schouders in een donkerblauwe vest. Zijn grote gestalte valt nog meer op door een lange, smalle bruinkleurige broek. Hij dienst echter niet terug en zet zijn kompaan nijdig op zijn plaats: “Alles klopt wel in de boekhouding. Je zoekt gewoon redenen om uit onze contractuele overeenkomst te kunnen ontsnappen. Ik heb wel vernomen dat je een ander interessant aanbod hebt gekregen en daarom je financiële injectie hier wil stopzetten. Of zijn het de schulden die opgestapeld zijn doorheen de jaren en opgeëist worden door opdringerige incassobureaus?”
Door deze weinig diplomatische uitspraak gaan de poppen aan het dansen. Oliver verheft zijn stevige vuisten en geeft Marcel een ferme mokerslag met zijn rechterhand, waardoor deze onzacht op de grond terecht komt. Marcel bekomt van de heftige uppercut, kruipt kreunend rechtop en wrijft over zijn bezeerde wang.
“Heb je er nog een nodig? Mijn andere vuist heeft ook wat extra oefening nodig. Je weet dat ik vroeger een fervente bokser was. Durf me nog eenmaal zo te beledigen en je zal met de staart tussen de benen terug naar je moeder lopen…” Het stemgeluid van Oliver klinkt gevoelloos en akelig dreigend, de extra dosis wijn en bier zijn geen zegen geweest voor zijn reeds kolerieke aard.
“Nu ben je te ver gegaan, gefrustreerd en verbitterd varken. Hiervoor zal je boeten. Ik dien een klacht in bij de politiediensten wegens geweld. Dit is je ware doodssteek, naast je torenhoge schuldenlast. Ik weet ook dat je je onbeantwoorde liefde voor Audrey nooit verwerkt hebt…” Marcel wrijft de aarde van zijn besmeurde outfit af en staat woedend tussen de laatst overblijvende druivenmasten. Net alsof deze hem bijstaan in zijn drang naar vergelding. Net zoals deze verlaten wijningrediënten smaakt wraak vaker bitter of zuur…
Het vreugdevol dansende en zingende gezelschap heeft dit niet echt opgemerkt, dankzij de exuberante weerklank van hippe popmuziek, waarvoor gekozen is na de in slaap wiegende slow van daarnet. Voor deze instrumentale begeleiding zorgt de lokale deejay Klaas, een excentrieke figuur, verhuld in een glanzend, zwart pak met een donkere bril en hoed, Hij verkeert in het gezelschap van een bizarre figuur, een obscure medewerker die zich ook verschuilt in een donkere, lange jas met dito hoed en bril. Althans de meeste fuifnummers schijnen niets gehoord of gezien te hebben…
Claire heeft het agressieve tafereel opgemerkt en is tot bij de twee bekvechtende zaakvoerders gekomen. Ze is een forse dertiger met korte, blonde coupe, is iets ouder dan haar echtgenoot Oliver en vormt met haar mollig postuur zijn ideale wederhelft. Haar kledingstijl is wel iets meer trendy een aangepast aan haar lichaamsbouw: een wijde, groene jurk met hoge bontkraag verhult de niet altijd charmerende lichaamszones. Claires bruine ogen spuwen vuur en ze berispt haar man, ze verliest hierbij haar anders zo vrolijk ingestelde natuur: “Zijn jullie niet beschaamd? Oliver, we zijn hier met veel gasten. Je moet nu vooral aan de zaak denken. Je drinkt teveel en houdt nooit je mond! Verontschuldig je bij Marcel en koel wat af in huis voor dat iemand het ziet. Je mag van geluk spreken dat de muziek zo luid staat. Audrey is bezig met de gasten af te leiden en te entertainen zodat jullie kinderachtige gekibbel onopgemerkt blijkt. Dit geeft echt geen goede indruk en is ook geen bevorderlijke reclame voor onze commerce!”
Oliver knort gefrustreerd en volgt de dwingende raad van zijn echtgenote op. Hij druipt met grote ergernis af en begeeft zich in de richting van de achterkeuken van zijn momenteel zo verguisde medeëigendom. Claire schudt het hoofd en wil nu Marcel briesend te woord staan. Tenslotte vormen ze alle vier een team en vormt dit nu niet de ideale gelegenheid om elkaar in de haren te vliegen. Ze schrikt als ze hem plots niet meer opmerkt. Ze staart rond in de verdwaalde avondschemering en is verbaasd. De door schoenen verpletterde druiventakken doen haar even huiveren. Dit domein blijft immers een niet al te fleurig verleden met zich mee torsen.
Ondertussen probeert Audrey de brokken te lijmen en ze mengt zich gedreven als een animatrice tussen het opgetogen publiek. Audrey is ook net zoals haar partner Marcel een ranke verschijning. Ze draagt lang zwart, golvend haar, heeft een verfijnd aangezicht en kan zich een strak gecentreerde avondjurk permitteren. Haar blauwe ogen zijn gefocust op de uitbundige entourage en ze probeert hen met charisma en enthousiasme af te leiden en in te palmen. Na enkele, traditioneel gedraaide swingende popsongs, verheft ze haar helder klinkende stem: “Dank allen voor jullie aanwezigheid hier. We hebben vol genot mogen deelnemen aan het intieme geluksmoment van Jeffrey en Hanne, een knap koppel zowel uiterlijk als innerlijk en ook studiegenoten van ons. We hopen dat dit prachtige feest het begin mag zijn van een sublieme ode aan de altijd durende liefde, die centraal mag staan als hemels wereldgebeuren. Laat ons dit gelukkige koppel nogmaals bedanken en hen verwelkomen op een spetterend nummer. Mag ik jullie vragen om nogmaals te applaudisseren voor dit magische duo.”
De omstaanders klappen in de handen. Jeffrey en Hanne juichen en omhelzen elkaar innig. Niets verraadt de inwendige onrust in Audreys ogen. Ze knikt naar Klaas en zijn collega om er terug heftig in te vliegen na haar korte, maar krachtige speech. Deze voeren de bevelen uit zonder aarzelen en zetten de luidsprekers op volle bak voor het volgende dansnummer. De medewerker van de enigmatische deejay zorgt dat er laserstralen verschijnen boven het park. Dit geeft nu volledig de ambiance weer van een dancing op zaterdagavond en iedereen gaat uit zijn dak.
De party gaat door tot in de late uurtjes en de maan komt bescheiden loeren vanachter enkele wolken. Haar venster op het aardoppervlak lijkt zich te willen ontdoen van de gordijnen om volledig het nachtrijk in te palmen. De meeste gasten overnachten in het hotel of vertoeft hier en daar fel beschonken tussen de struiken. Alles en iedereen lijkt in een diepe rust te verzonken zijn.
Tot opeens omstreeks drie uur een ferme kreet een huiveringwekkend pad vrijmaakt doorheen het nog niet bloeiende doolhof van de uitgestrekte parkomgeving. Dit ijzingwekkende noodsignaal wordt gevolgd door het door merg en been snijdende gehuil van onmenselijke oorsprong.
De legendarische maanwolf lijkt terug in het land te zijn, om weerloze slachtoffers, die zijn pad durven kruisen, wreedaardig te verscheuren en genadeloos naar hun eindbestemming te brengen…
Binnenkort op deze website het vervolg