ADVERTORIAL – Uiteindelijk gaan de meesten van ons weer op reis. Misschien niet dit jaar, maar vast wel volgend jaar. Ook in vakantietijd overlijden mensen. Soms weet je dat dit nu zou kunnen gebeuren, bij anderen slaat de dood totaal onverwacht toe. Als het om iemand uit je naaste omgeving gaat, wil je zeer waarschijnlijk naar huis om bij je dierbare of andere nabestaanden te zijn. Kun je in zo’n geval eigenlijk aanspraak maken op je reisverzekering? Bij een sterfgeval thuis tijdens je vakantie kán je reisverzekering de kosten van je terugreis dekken. Heb je bovendien een annuleringsverzekering afgesloten, dan krijg je mogelijk ook een vergoeding voor de gemiste dagen. Maar pas op, het is allemaal niet vanzelfsprekend.
Verzekeringsmaatschappijen hanteren verschillende voorwaarden, dus is het belangrijk deze voor vertrek goed te checken. Was bijvoorbeeld vooraf al bekend dat je dierbare ernstig ziek was, dan vergoeden de meeste verzekeringen niets. Daarnaast is belangrijk welke familieband je had met de overledene. Reisverzekeraars vergoeden meestal alleen de terugreis bij overlijden van een eerste- of tweedegraads familielid. Twijfel je of je met vakantie kunt gaan omdat iemand ziek is in je naaste omgeving? Overleg met de arts van je dierbare. Besluit je toch te vertrekken, dan raad ik aan om bij onduidelijkheden contact op te nemen met je verzekeringsmaatschappij. Zo weet je van tevoren wat je te doen staat als je onverhoopt moet terugkeren. Dat geeft rust, zoals het hoort op vakantie.
Uitvaarten en verzekeringen: wat moet en wat mag?
“Hoe zit dat nu eigenlijk met uitvaartbegeleiders? Werken jullie alleen voor vaste verzekeraars? En heb ik met een verzekering zelf nog wat te kiezen?” Vragen als deze krijgen mijn collega’s en ik nogal eens voorgelegd. Eigenlijk is het heel eenvoudig: iedereen in Nederland heeft dezelfde keuzevrijheid als het gaat om het invullen van een begrafenis of crematie. Of je nu bent verzekerd of niet. Dat begint met bepalen door wie je een uitvaart wilt laten verzorgen. (En zelfs dát is trouwens niet verplicht. Je mag de organisatie ook zelf doen, maar de vraag is of je dit wilt.)
Wel is het zo dat de meeste verzekeringsmaatschappijen samenwerkingsverbanden hebben met vaak grotere uitvaartverzorgers, regionaal of landelijk. Als je na een overlijden direct contact met je verzekeraar opneemt, zullen zij je daar altijd naar doorverwijzen. Maar dit hoef je dus niet te volgen.
Nog een veel gestelde vraag: “Is het dan niet veel goedkoper als ik kies voor de uitvaartbegeleider van mijn verzekeraar?” Hierop is het antwoord iets minder simpel. Ja en nee. De standaard diensten van een uitvaartverzekeraar zullen inderdaad altijd voordeliger zijn dan van een zelfstandige uitvaartbegeleider. Zeker als je hebt gekozen voor een naturaverzekering met een vast pakket. Maar de meeste mensen wijken mensen daar uiteindelijk toch vanaf of ze voegen iets toe, en dan wordt het ineens een stuk duurder. Het prijsverschil met andere uitvaartverzorgers is dan vaak verdwenen.
“Ik ben lid van een uitvaartvereniging bij mij in het dorp. Bepalen zij hoe mijn uitvaart eruit komt te zien?” In grote lijnen werkt een uitvaartvereniging hetzelfde als een verzekeraar. Ook zij kopen diensten in bij vaste uitvaartbegeleiders. Maar hier geldt precies hetzelfde: het is aan jou om te bepalen wat je wilt.
Wat eigenlijk het allerbelangrijkste is: laat de uitvaartbegeleider van jullie keuze alle kosten vooraf goed op een rijtje zetten. Hij of zij zoekt ook voor je uit wat de verzekering of vereniging uitkeert. En vooral: kies een uitvaartbegeleider met wie je een klik hebt. Vertrouw op je gevoel.
Another 45 miles to go…
Samen een dierbare herdenken, het kan zó belangrijk zijn… Vorig jaar leidde dat weleens tot ingrijpende beslissingen. Zo ging vroeg op een ochtend in november mijn telefoon. De vrouw aan de lijn vertelde dat de man van haar goede vriendin totaal onverwacht in Engeland was overleden, tijdens zijn werk als vrachtwagenchauffeur. De familie had geen idee wat er nu moest worden geregeld.
Bij het gezin waar ik even later binnenkwam, leefde vooral de vraag: wanneer komt hij thuis? Ik beloofde dit direct uit te zoeken en alles in het werk te stellen om hem snel naar huis te krijgen. Al gauw werd duidelijk dat het wel dagen kon duren voordat het papierwerk voor de repatriëring in orde zou zijn. Ons werd dan ook geadviseerd om nog te wachten met het vaststellen van de uitvaartdatum. Een grote teleurstelling voor zijn naasten…
Inmiddels stonden er weer aangescherpte maatregelen van het RIVM voor de deur en was het nog maar enkele dagen mogelijk om met meer dan 30
personen samen te komen. Daarom nam de familie het moeilijke besluit om een herdenkingsdienst zónder de overledene te houden. De behoefte om in
deze verwarrende dagen bij elkaar te zijn – ook op anderhalve meter – werd diep gevoeld. Tijdens de herdenking stond zijn vrachtwagen voor de
deur, stak iedereen een stompkaars aan bij zijn foto, werden herinneringen gedeeld en naar muziek geluisterd: ‘Another 45 miles’, hoe toepasselijk… Het voelde voor de familie als een warme deken om in één ruimte samen te zijn met zo veel bekenden. Zijn foto, klompen, zonnebril en een flesje wijn stonden op een katafalk, en werden omringd door de meegebrachte kaarsen.
Nadat hij 10 dagen later de laatste 496 miles had afgelegd, nam zijn gezin in kleine kring alsnog afscheid van zijn lichaam. Diep verdrietig, maar ook getroost.
Als ik maar niet ga huilen
‘Ik zou het graag willen doen, spreken op de uitvaart van mijn vader. Maar kan ik dat wel? En wat als ik ga huilen?’ Het is prachtig als mensen hun herinneringen en emoties willen delen. Iemand kan het ook als noodzakelijk voelen om het te doen, als oudste kind of jeugdvriendin. Elke oprechte motivatie mag er zijn, en met een goede voorbereiding lukt het eigenlijk altijd wel. Misschien met tranen, maar dat neemt niemand je kwalijk. En je zult waarschijnlijk merken dat het begin het lastigst is. Ik geef graag wat tips om je verder te helpen.
Spontaan een verhaal houden, is meestal geen goed idee. Je weet dan niet hoe lang je aan het woord bent en misschien vergeet je iets waarvan je later denkt: jammer… Bereid je dus voor en ik raad zelfs aan om je verhaal helemaal uit te schrijven. Verzamel eerst de losse onderwerpjes en werk die verder uit. Spreek je ook namens anderen? Laat hen dan meedenken. En zijn er meer sprekers, stem dan liefst af waarover je het wilt hebben. Want een dubbele levensloop is meestal te veel van het goede…
Zorg voor een pakkend begin en een mooie afronding. Dat kan een eigen herinnering zijn, maar ook een stukje uit een bestaand gedicht. Een grappige anekdote wordt vaak gewaardeerd, want ook lachen is emotie.
Is je verhaal af, oefen het dan een aantal keer hardop. Je maakt het jezelf er makkelijker mee en je weet ongeveer hoeveel tijd je nodig hebt.
Als het zover is, gun jezelf dan de rust om even te landen en neem tijdens je verhaal af en toe een adempauze. Worden de emoties je misschien toch te veel, dan is er altijd iemand die je ondersteunt of je verhaal afmaakt. Dat kan ook de uitvaartbegeleider zijn.
Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door: Uitvaartbegeleiding Mara
